ขอบคุณครับ ผมก้ยังรับมือไม่ค่อยได้เหมือนกันครับ แต่จะริ่มชินมากกว่า ไม่มีใครสอนให้รับมือกับความเจ็บปวดได้หรอกครับ มีแต่ตัวเราเองครับ ที่จะคอยสอนตัวเอง คอยปลอบใจตัวเองครับ:sad::sad::sad:
คบกันมา5ปี ซื้อบ้านซื้อรถได้เป็นชื่อเค้าหมดสุดท้ายทนไม่ไหวก็ต้องเลิกแบบว่าหลังจากมีการณ์งานที่ดีมากขึ้น(เงินเดือน2คนรวมกันเกือนแสน)ทำให้สังคมเราเปลี่ยนไปแต่ก่อนเค้าเคยบอกเราว่ามีเงินรวมกันเดือนละแค่หมื่นกว่าบาทเราก็อยู่ได้สบายแล้วหละแต่วันนี้เธอเหมือนไม่รู้จักพออาจเป็นเพราะว่างานการดีมากขึ้น ผมไม่ได้โทษใครหรอกจะบอกว่าโทษที่เรามีความเป็นอยู่ดีขึ้นหรอ แต่ก็จบกันด้วยดีครับต่างคนก็ต่างไปทำงานที่เรารักละกัน ต่อไปงานๆๆๆๆเท่านั้นเดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะตามหาเราเอง
หาสิ่งที่เรารักทำไปเรื่อยๆๆๆ ทำให้หายคิดได้บ้างครับ ช่วยคลายเหงาไปได้หน่อย แต่ก้ต้องสู้กันต่อไปครับเดี๋ยวก้ดีขึ้นครับ
สวัสดีครับทุกๆคน ความโหดร้ายของสังคม สามารถเปลี่ยนความคิดของผู้คน ได้น่ะ ระยะเวลา 5 ปี นานน่ะ คงเป็นตำตอบได้ ได้อย่างหนึ่ง อีกสิ่งหนึ่งมักจากไป ก็คงต้องดำเนินชีวิตกันต่อไป
ไม่รุทำไม พอเค้าบอกว่า ไม่เกี่ยวไรกัน ทำไม น้ำตามันตก มันไหล ไม่ไหวจิงๆๆ เหนื่อย.....เหนื่อยจิงๆ คงต้องพัก.....ตัวเรามีความหมายอะไรกับเค้าบ้างรึเปล่าไหมนะ เฮ้อ....
ได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครับแต่ก่อนเคยแต่คิดว่าทำตามใจเค้านั้นหละดีแล้วจะได้หมดปัญหาทะเลาะกันแต่ที่จริงมันไม่ได้เป็นตัวเราเลย ตั้งแต่มาอยู่คนเดียวกลับเปลี่ยนไปว่าเราทำงานได้มากขึ้น(แต่ก่อนจะทำนอกเวลาเพื่อหาเงินกลับโดนบอกว่าทำแต่งานไม่มีเวลาให้)หาเงินได้มากขึ้นกว่าเดิมของทุกอย่างหรือว่าเงินที่หามาได้ก็ใช้กินจ่ายซื้อข้าวของเป็นของเราเองหมด เป็นแบบนี้ก็ดีนะไม่เคยคิดถึงที่ผ่านมาเลยผมว่าเป็นแบบนี้ดีที่สุด
ไม่มีใครรับมือกะความเจ็บปวดได้หรอก แต่เราต้องอยู่กับมันให้ได้ ทุกครั้งที่เสียใจ เจอคนแย่ๆ คิดว่าตัวเองเสียใจมากมาย นั่งร้องไห้ มีครั้งนึง แม่มาเห็น แม่บอกว่า "ชั้นตายแกจะร้องไห้แบบนี้มั๊ย" รีบหยุดร้องไห้โดยไว เราคิดว่าเราต้องการคำปลอบโยน แต่ของเบบนี้ ต้อง หักดิบ เท่านั้น แม่เป็นตัวอย่างที่ทำให้คิดได้ว่า "ไม่มีผัวก็ไม่ตาย" พ่อเราแต่งงานกะแม่เรามา 20 ปี ทุกวันนี้เค้าแยกกันอยู่โดยถาวร ไม่มีการหย่า แม่ยังเลี้ยงเรากะน้องมาได้โดยที่ไม่ใช้เงินจากพ่อซักบาท I Love You Mommy!! เกี่ยวไรกะการอกหักเนี่ย 55+ ก็จะบอกงาย ว่าบางคนเค้าอยู่กันมาเป็น 10 ปี 20 ปี เค้ายังเลิกกันเลย จบ... PS : อาทิตย์ที่แล้ว ได้รับข่าวคราวจากเพื่อนเก่าคนนึงที่ แต่งงานและหย่าในเวลา 2 เดือน
นี่แหละครับ คือสิ่งแวดล้อมรอบๆๆตัว ถ้าจิตใจของคนเรามั่นคงไม่วอกแวก ก็คงดีนะครับ แต่จะมีสักกี่คนที่จะเนแบบนั้นได้ คงน้อยมั้งครับ แต่ไม่ว่าอ่ะไรจะเกิดขึ้น ชีวิตก้ต้องเดินต่อไป อีกไม่นานก้วันใหม่แล้ว เดี๋ยวมันก้ผ่านไปครับ
ใจเยนน้องชาย เหนื่อยก้หยุดพัก พักแล้วหายค่อยเดินต่อหรือเริ่มใหม่ก้ได้ นี่แหละคือ ชีวิตรัก เดี๋ยวก้ผ่านไปได้ ในเมื่อเราเคยทำได้มาหนนึงแล้ว แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้อีกอ่ะ จิงป่ะ
เวลาที่คบกันมันก้มีส่วนนะ บางคนคบกันแค่ 6เดือนแต่งงานกัน แล้วก้อยู่อย่างมีความสุข แต่บางคนคบกัน 10ปี 20ปีก้เลิกกกันก้มี เหมือนที่ลูกแก้วบอกก้ถูกครับ แฟนผมเคยบอกนะว่า เวลามันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก ผมฟังแล้วจี๊ดเลย คนบางคนเหนเวลาเป็นเรื่องสำคัญ แต่คนบางคนไมได้สนใจว่าคบกันนานขนาดไหน ถ้าเค้าจะเลิกก้เลิกเลย ไม่เคยคิดว่า ผ่านอะไรด้วยกันมาบ้าง เวลาที่อบู่ด้วยกันแล้วเป็นยังไง แต่ก้อย่างว่าแหละครับ คนเราไม่เหมือนกันจริงๆๆ
วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป .................. แต่บางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น... จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย .................. บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือ คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่... ..................บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย... ................... จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน .. ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้ ... และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น .. .................... แต่ในทางกลับกัน.. ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก .. กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป .. ...................... แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่ .. แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ.. ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก.. .................... ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้ และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน.. เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน 1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้ .. และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ.. ....................กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่ เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป.. แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่ ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด.. .....................เคยรู้สึกใช่ไหมว่า .. ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม... กับบางคนเราก็ต้อ! งการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน.. .....................ขณะที่บางคนวิ่งตาม ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน.. เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา .. ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน .. ไม่เคยรับรู้ว่า ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ .. ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ .... ............................. การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน... บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต.. ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม.. ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม ปล่อยทุกอย่าง! ให้เป็นหน้าที่ของเวลา ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย... ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์.. ................................. เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี..เสียอีก.. ........................................ แล้วคุณ ๆ เล่า เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม.. เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึก กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม.??? เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับ! เท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน ... อาจเป็นเพราะ .... โลกกว้างเกินไป หรือไม่ .... หัวใจเราแคบเกิน
ความรู้สึกผมนะ ผมว่าสบายดีไม่ต้องคอยห่วงใครกลับบ้านค่ำหรือจะทำงานดึกแค่ไหนก็ได้ เหมือนกับขังตัวเองไว้กับความรู้สึกที่แสดงออกไม่ได้ ช่วงนี้สบายจริงๆ ว่างๆว่าจะไปเที่ยวที่ไหนไกลๆคนเดียวบ้างจัง
ต้องแว๊บมาอยู่ชมรมนี้ด้วยคนแล้วซิ สดๆร้อน เมื่อคืน ตลอด เวลา เกือบๆ 1 ปี กับคำพุดที่ว่า เราเคยคบกันด้วยเหรอ เข้าใจและยอมรับโดยดี ทั้งๆที่โทรไปตอนเราเมาแต่เราก็เข้าใจ อะไรที่เราเคยทำให้เราก้จะทำให้เหมือนเดิม ถือซะว่าไม่ลำบากอะไร ตอนนี้อยู่คนเดียวไม่ได้ นั่งทำงานไปน้ำตาไหลตลอดเวลา รู้ตัวเลยว่าทำให้เพื่อนๆเป็นห่วงมาก อดทนกับเราหน่อยนะเพื่อนๆ อีกไม่นานเราจะกลับมาเป็นคนเดิม
สู้ต่อน่ะครับ อย่าถอย หยุดได้เป็นระยะ ๆ แล้วเดินต่อไปกับ เส้นทางใหม่ รองเท้าคู้ใหม่ 1 ปีที่แล้วคือประสบการณ์ เรียนรู้เอามาเป็น วัคซีน ป้องกันตัวเอง:teeth: ดื่มได้นะครับ แต่อย่าเมา
เห็นที ผมจะต้อง มาร่วม แจมในนี้ ซะแล้ว ช่วงนี้ อาการไม่ค่อยจะดี หากเกิดขึ้น จริงๆ จะได้ ไม่เพี้ยน เฮ้อ ไม่น่าเลย.....
ขอบคุณนะค่ะ เราคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีสวยงาม แล้วก้ไม่เคยเสียใจที่ได้รัก ไม่เคยโทษหรือโกรธคนๆนั้น เราคงไม่ดีพอสำหรับเค้า คนดีสักวันนึงต้องได้ที่อยู่ที่ดีค่ะ เมาไม่ขับค่ะ เพราะว่าขับไม่เป็น ลำบากเพื่อนตลอด เหอๆ
จิงครับ โดนมากับตัวเลย เวลามันไม่ใช่เรื่องที่สำคัญหรือเปนเครื่องพิสูจอะไรหรอกมั้งครับ ผมว่าใจคนเนียแหละเป็นเครื่องพิสูจมากกว่า
บางคนการกระทำของเค้า หรือ การพูดคุยของเค้าทำเหมือนเราคบกันเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ถ้าเราถามเค้า เค้ากลับบอกว่า เราเปนเพื่อนกัน แล้วที่ผ่านมาหรือที่ทำอยู่คือไร ไม่เข้าใจ เราเป็นคนที่คิดไปเองในการกระทำของเค้า มันเป็นคำพูดที่รู้สึกเจ็บมากๆๆนะ แต่ก้ทนไป ยังไงเราก้ไปเปลี่ยนความรู้สึกเค้าไม่ได้ เพราะ เราเป็นคนที่รู้สึกเองคนเดียว
ไม่สบายใจหรือมีไรก้ปรึกษาได้นะครับ หลายๆๆคนหลายๆๆความเหน ดีกว่ามาคิดคนเดียว บางทีอาจจะเจอทางอออกที่ดีก้ได้ครับ ยินดีรับฟังครับ
คิดเหมือนผมเลยครับ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม ผมอาจจะเปนคนๆนึงที่บูชาในเรื่องนี้นะ ผมว่ามันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนระหว่างคน2คนอ่ะ ใครที่สามารถคบกับแฟนได้ในระยะเวลาหลายๆๆๆปี ( ก่อนที่จะแต่งงานนะ ) ผมว่าต้องเป็นคนที่เก่งมากๆๆๆ เพราะ ต้องปรับตัวเข้าหากันในหลายๆๆอย่าง บางครั้งก้ต้องอดทน แต่เพื่อความรัก เพื่อคนที่เรารัก และ เพื่อคนที่รักเรา ผมว่ามันคุ้มนะ กับการที่จะได้สัมฟัส คำว่ารัก
ใครๆก้อ..ว่ากันว่าเดือนนี้เป็นเดือนแห่งความรัก.. สำหรับคนที่มีความรักก้อ..ดีไป.. แต่คนที่ไม่มี..ถ้าเรารักตัวเองมากพอ.. ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความสุขที่ตัวเราเองมีแล้วหละ..น๊า.. กำลังใจที่ดีที่สุด...กำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด....เราสร้างได้ด้วยตัวเราเองดีที่สุด.. เพียงแค่ใช้เวลาเท่านั้นเอง.. นานๆเข้ามาให้กำลังใจสักที..ไม่ว่ากันน๊า.. + อ้างถึง ตอบกลับ
