จำเราได้มั้ย.......ถ้าจำไม่ได้.......กรุณาข้ามไปกระทู้อื่นครับ

ขอข้ามการกล่าวทักทายที่เสียเวลา........มาเข้าเรื่องในช่วงเวลาที่หายไปของเราเลยดีกว่า

เราไม่รู้เลยว่าเราจากที่นี่ไปนานแค่ใหน......รู้แค่ว่า......พอกลับมาก็ต้องสมัครสมาชิกใหม่กันเลย...เป็นอย่างแรก

ช่วงที่หายไปสรุปได้ว่า"กรูไม่ควรคิดออกจากบ้านเลย"

ตามฝันของตัวเองได้พักใหญ่.......กับร้านรถโมเดลเล็กๆ......ขายไปสักพักก็ขยายร้านเป็น2ล็อก.....กำลังรุ่ง
ก็เสือกร่วงฃะก่อน..............ก็ดันไปทำสีรถที่บ้านเพื่อนรุ่นน้อง.....รุ่นน้องเจ้ากรรมก็ดันมาฝากลูกให้เราดู
เผลอไปรับโทรศัพท์ได้ครู่เดียว.........หันไปอีกที.......ลูกเขาตกถังน้ำไปเมื่อใหร่ไม่รู้....ผายปอด...เป่าปาก....โบกรถ.....ส่งโรงบาล(รถเรารุ่นน้องยืมเอาไป...).......สรุป....เด็กตาย
เรื่องก็จบลงโดยเกือบติดคุก.........โชคดีที่รุ่นน้องไม่เอาเรื่อง.......แต่ก็มองหน้ากันไม่ติดอีกเลย
เราเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก.......ไม่มีใจจะทำอะไรต่อ......ก็เลยเก็บของ....แล้วกลับเข้าบ้าน...เก็บตัวเงียบ
ไม่ออกจากบ้าน........ไม่พบปะใครๆ

แต่แทนที่เรื่องร้ายจะหมด...........หลายเดือนต่อมา
ครานี้เรื่องเล็กกว่าครั้งแรก..........แต่ก็คางเหลือง.......โจรขึ้นบ้าน.......ของมีค่าหายเกือบเกลี้ยง.....โชคดีที่คนในบ้านไม่มีใครตื่นมาเจอ.......ก็เลยสูญเสียแต่ทรัพย์สินไปกว่า4แสน

ก็นึกว่าคงจะหมดเคราะห์..........20 มกราคม 2549.......21:30น
มีโทรศัพท์เข้ามาบอกว่า..........พ่อเสียชีวิต...อยู่ที่โรงพยาบาล.............................................

หลังจากเสร็จจากงานศพ..........ชีวิตเราก็เปลี่ยนทันที.........ทุกคนในบ้านยังคงเสียใจ......ทำให้เราร้องไม่ออกจนวันนีก็ตาม........เพราะ

เราต้องทำทุกอย่างแทนพ่อ.....ซึ่งแรกๆก็ไม่ง่ายนัก.....การค้าต้องสะดุดเพราะคู่ค้าไม่ให้เครดิต.....เงินสดก็ไม่มีเพราะเงินในธนาคารก็เบิกมาไม่ได้....ต้องขอเป็นผู้จัดการมรดกจากศาลซะก่อน.........เหมือนเริ่มต้นทุกอย่าง.......แต่ก็ยังอุตส่ารอดมาจนวันนี้(ไม่รู้รอดมาได้ไง)......ตรงนี้ไม่บรรยายดีกว่า.....เอาเป็นว่าเป็นเพราะเราไม่อยากให้แม่เรา........พี่เรา........แฟนเราและลูกๆ........ตลอดจนคนงานอีกกว่า20ครอบครัวต้องเดือดร้อน........แต่คนงานบางส่วนก็ต้องออกไป(เพราะมันขอขึ้นค่าแรง)ส่วนคนงานที่เหลือ.....ให้กำลังใจดี

ตอนนี้การงานก็เริ่มเข้าที่เข้าทางขึ้นเรื่อยๆ..........ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปได้ดีซักแค่ใหน

แต่อะไรจะเกิดอีกน่ะ.........เราไม่คิดแล้ว..............เพราะเรื่องที่น่ากลัวที่สุดของชีวิตเรามันผ่านมาแล้ว

คือคนเราไม่สามารถห้ามธรรมชาติ..........หรือสิ่งใดๆที่จะเกิดได้...........อย่ากลัวจะดีกว่า....

............รอดูว่าอะไรจะเกิด......จะเรื่องดีหรือไม่ดีก็หนีไม่ได้....ก็รอให้มัเกิดซะก่อน...แล้วค่อยว่ากันทีหลัง..




......จำสัญญาที่เราได้กล่าวไว้ก่อนที่เราจะจากที่นี่ไปได้มั้ยเรากลับมาเล่าให้พวกนายฟังแล้วนะ.........

****จากนี้........คงจะมาที่นี่บ่อยๆ.......เหมือนครั้งกระนู้น......ถ้ายังคงมีพวกนายอยู่ที่นี่****

 

หายไปนานเลยน้าเคน
ช่วงนี้บอร์ดมันจะเงียบๆหน่อยนะ
ชีวิตมันก็คงเป็นแบบนี้แหละ
ไม่มีใครดี หรือแย่ไปตลอด
สู้ๆแล้วกันเน้อ เป็นกำลังใจให้

ว่างๆไปเล่นรถบังคับกัน

 

ยินดีต้อนรับกลับมาที่นี่ครับ ผมก็จำคุณได้เสมอถึงแม้จะไม่เคยกันก็ตาม


อย่างที่สาคูบอก ตอนนี้มันเงียบๆหน่อยนะ แต่ก็ยังคงวนเวียนสลับกันมาเรื่อยๆ

 

ยังอยู่เช่นกันนะครับ แอบซุ่มๆอยู่แถวขอบจอเนี่ยล่ะครับ

 

คิดถึงคุณเคนเสมอครับ
คนสู้ชีวิตยังไงก็เป็นคนสู้ชีวิต
อย่าท้อ อย่าถอย
ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ฟ้ามีหู ประตูมีตา...



ขอให้การค้าการขายรุ่งเรืองละกัน
ส่วนตัวผมเอง ตอนนี้ก็แย่ครับ ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
ยังไง ก็เข้าบอร์เมาคุยแก้เครียดได้ครับ


ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

 

ยินดีต้อนรับกลับมาครับ ยังงัยๆซะที่นี่มีกำลังใจให้เสมอ ถึงแม้พักนี้จะเงียบๆสักหน่อย แต่ถ้ามีใครเปิดประเด็นอะไรขึ้นมา รับรองครับ เพื่อนๆยังอุ่นหนาฝาคั่งเหมือนเดิม (สงสัยแก่แล้ว ขี้เกียจพิมพร่ำเพรื่อ อิ อิ)

 

ขอค้านอีกแล้วครับท่านประธาน ข้อความของไอ้พีเบี่ยงเบนทางเพศอย่างรุนแรง

 

โห.......โหดร้ายใช่น้อยเลย
ผ่านมาได้ขนาดนี้ ก้อเป็นนักสู้คนนึงแล้วครับ
นับถือๆ
ขอให้พายุพ้นไปให้หมดๆเลยนะครับ

ส่วนผม ก้อจะกลับไปหาทางสู้กะคนที่บ้านต่อ 5555
ไม่ยอมหรอก นักสู้เหมือนกันวุ้ย

 

ไอ้เงาะ ..จุ๊..จุ๊...อย่าเอ็ด...เดี๋ยวเป็ดไข่

 

444

เออ.......................ลืมเล่าถึงเรื่องรถ.................

มัสแตง.........เปลี่ยนสี..........เปลี่ยนเครื่อง.........เปลี่ยนคอนโซล........เปลี่ยนภายใน.......แล้วก็เปลี่ยนเจ้าของ(แม่งมาซื้อเอาตอนสภาพจิตใจแย่ๆก็เลยขาย.......ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะ.....ฝัน......)........หวังจะไปขอซื้อมันก็ไม่ขาย.....แต่ยังอยู่แถวบ้าน.....วันนี้จะไปถ่ายรูปมาให้ดู

ทุกวันนี้เราใช้รถคันที่พ่อเราเคยใช้........เอาเป็นว่าจะถ่ายรูปมาให้ดู

 

... มันเป็นบททดสอบของชีวิจครับน้า ยังไงเราก็ต้องมีชีวิตต่อไป
เพราะฉะนั้นเราต้องทำชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีคุณค่า และมีความสุขมากที่สุดครับ...อิอิ

 

อ่านเรื่องราวของคุณ Ken แล้วทำให้นีกถึงเพลง " ฤดูที่แตกต่าง " ครับ... ขอให้สู้ต่อไปนะครับ

 

อ่ะ.........มัสแตง

 

ชีวิตไม่สิ้นมันก็ต้องดิ้นกันต่อไปครับน้าเคน


ผมเสี่ยงอย่างเดียวเลยชีวิต ไม่เสี่ยงก็ไม่รู้ ต้องลองครับ

 

จำได้อยู่แล้วฮะ น้าเคน
ยังไงก็สู้ๆนะฮะ

ปัญหามีไว้พิสูจน์คนนะฮะ

 

สู้ต่อไป.....ทาเคชิ

 

เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ

 

ตั้งแต่บอร์ดนี้มีมา กระทู้นี้น่าจะมีสาระที่สุด 5555555555555555555

 

แอบอ่านอยู่ครับน้า..............บาวาเลียน

 

อรุณสวัสดิ์

 

ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนจำกรูได้มากขนาดนี้

 

... อ่ะ แน่ นอน คับ ที่ นี่ มี แต่ คำ ว่า เพื่อน ... อิอิ

หรือพวกเรามีกันไม่เยอะมากกว่าครับ