+ + มาทำความรู้จักกับ " มูลนิธิร่วมกตัญญู "

ประวัติความเป็นมา ​

เมื่อครั้งสมัยสงครามบูรพา เหนือน่านฟ้าบางกอก ถูกถล่มด้วยฝูงบินบี 29 ของฝ่าย ตรงข้ามบินมาโปรย "ฝนเหล็ก" ทำให้ผู้คนบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ช่วงนั้น คุณสมเกียรติ สมสกุลรุ่งเรือง ซึ่งอยู่ในวัยประมาณ13-14 ปี เป็นเด็กวิ่งส่งกาแฟ อยู่ย่านท่าเตียน ได้เห็นคนตายเพราะถูกระเบิดมากมายหลายศพ ตอนแรกๆ ออกไปดู เพราะความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กๆ เมื่อเห็นมากๆเข้าก็รู้สึกอดสังเวชใจไม่ได้ หลังๆ เลยออกไปช่วยเก็บศพกับเขาบ้าง แต่ก็ยังกล้าๆกลัวๆเหมือนกัน จนกระทั่ง เมื่อเก็บมากๆ เข้าจนรู้สึกเป็นการทำงานที่เป็นกุศล (จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเองที่เป็นแรง บันดาลใจให้คิดถึงการตั้งมูลนิธิขึ้น) และจากการที่ออกไปช่วยเก็บศพในครั้งกระนั้น เป็นเหตุให้คุณสมเกียรติได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิดเข้าที่ขา ซึ่งนึกว่าต้องตายเสียแล้ว แต่เคราะห์ดีที่ได้รับการรักษาจากทหาร.......

เมื่อสงครามสงบคุณสมเกียรติ ได้ประกอบอาชีพขายของเล็กๆน้อยๆ พอเก็บหอม รอมริบได้เงินพอประมาณ จึงเปิดเป็นร้านขายของชำเมื่อปี 2502 ย่านสลัมคลองเตย โดยมีกรรมกรเป็นลูกค้าประจำ โดยขายแบบลงบัญชี ว่ากันว่าลงกันจนกระทั่งสมุดเปื่อย ซึ่งบางครั้งต้องลงสมุดใหม่โดยรวมเอาบัญชีของเดิมเข้าไปด้วย มีอยู่ครั้งหนึ่งญาติของ กรรมกรเกิดตายขึ้นมาโดยเจ้าตัวไม่มีเงินซื้อโลง ก็มาขอลงบัญชีเพื่อนำเงินไปซื้อโลง คุณสมเกียรติเห็นว่าควรทำบุญ เลยซื้อโลงให้ไปในราคาประมาณ 70-80 บาท

คุณสมเกียรติเห็นว่า นานๆ จะมีคนตายสักครั้ง จึงประกาศตัวด้วยการ บริจาคและทำบุญให้กับศพ โดยการจัดหาโลงศพพร้อมนิมนต์พระมาสวดให้ เสร็จสรรพ ซึ่งตัวคุณสมเกียรติจะเป็นผู้เก็บศพ ยกศพทุกครั้งที่มีคนตาย ซึ่งระยะแรกๆ ก็พอสู้ได้ ต่อมาเมื่อมีคนรู้ข่าวการกุศลนี้ก็มีศพมากขึ้น จึงได้ปรึกษากับคุณรัตนา ผู้เป็นภรรยา ถึงการจัดตั้งมูลนิธิอย่างเป็นรูปธรรม กระทั่งวันหนึ่ง คุณหมอโรจน์ โชติรุ่งเรือง ซึ่งเป็นอาของคุณสมเกียรติ แวะมาเยี่ยมเยียน และปรารภถึงการ อุปถัมภ์คนตายว่า การจัดหาโลงศพเป็นการสร้างกุศลที่ดีจึงขอร่วมด้วย ซึ่งสมัยนั้น คุณโรจน์เปิดร้านขายยารุ่งเรืองเภสัช อยู่แถวประตูน้ำ เมื่อทำไปได้สักระยะหนึ่ง ค่าใช้จ่ายต่างๆเพิ่มขึ้น จนกลัวว่าถ้าหากมีศพมากขึ้นจะทำต่อไม่ไหว จึงปรารภกันว่าน่า จะจัดตั้งมูลนิธิขึ้นเพื่อให้ผู้อื่นได้ร่วมกุศลนี้ด้วย ต่อมาจึงได้ไปจดทะเบียนตั้งเป็นมูลนิธิ ร่วมกตัญญูอย่างเป็นทางการ

เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน พ.ศ. 2513 มูลนิธิร่วมกตัญญูได้จดทะเบียน ถูกต้องตามกฎหมาย ภายใต้การจัดตั้งโดยคุณโรจน์ โชติรุ่งเรือง และคณะกรรมการรวม 15 ท่าน ซึ่งมีคุณสมเกียรติ สมสกุลรุ่งเรือง เป็นผู้บริหารงานและคุณรัตนา ภรรยา เป็นเลขาธิการ หลังจากที่คุณโรจน์ได้ถึงแก่กรรม คณะกรรมการบริหารมูลนิธิ จึงได้ยื่นขอเปลี่ยนใบอนุญาตจัดตั้งมูลนิธิร่วมกตัญญู มาเป็นชื่อคุณสมเกียรติ สมสกุลรุ่งเรือง เป็นประธานกรรมการ เมื่อวันที่ 20 มีนาคม 2530 จนถึงปัจจุบัน


มูลนิธิร่วมกตัญญู 19 หมู่ 13 ถนนลาดกระบัง-กิ่งแก้ว-บางพลี สมุทรปราการ
สำนักงานบางพลี โทร. 02-751-0944-48, 02 - 751-0951
สำนักงานกล้วยน้ำไท โทร. 02-249-4821, 02-249-6620, 02-249-4677, 02-249-3770
สำนักงานวัดหัวลำโพง โทร. 02-235-4347-9


เข้าเยี่ยมชมได้ที่ http://www.ruamkatanyu.or.th/

 

อยากทราบว่าทางมูลนิธิจะทำการเปิดรับสมัครอาสาสมัครเมื่อไร

 

ไม่ทราบว่าอยู่จังหวัดไหนอ่ะครับ....
เท่าที่ทราบจากป๋านิล RCT#010 ....
ตอนนี้ทางมูลนิธิร่วมกตัญญูจะยังไม่เปิดรับอาสาฯใหม่
มีแต่จะลดจำนวนอาสาฯลงอ่ะคับ....ในเขต กทม.และปริมลฑล
รายละเอียดเพิ่มเติมติดตามให้ดีนะครับ

 

อยากทราบมากค่ะ

คือพี่ค่ะหนูอยากทราบข้อมูลว่าถ้าเกิดว่าน้องสาวของหนูอายุ14ปี เค้าอยากจะทำงานมูลนิธิหนูจะควรหั้ยน้องเค้าทำดีมั้ยค่ะเพราะหนูไม่รู้ว่าถ้าเกิดน้องของหนูเค้าทำไปหนูก้อไม่รู้ว่าจะเสี่ยงอันตรายหรือเปล่าน้องของหนูเค้าอยากทำงานแบบนี้มากแต่หนูก็ไม่รู้จะทำยังงัยดีค่ะ

 

เพราะว่าน้องเค้าลบเร้าหั้ยหาหั้ยแต่หนูก้อไม่รู้ว่าหนูจะหางานแบบนี้หั้ยเค้าที่ไหนพี่ช่วยแนะนำทีนะค่ะหนูอยู่แถวดอนเมืองอ่ะค่ะ

 

ก็ขอให้มูลนิธิร่วมกตัญญู อยู่คู่คนไทยตลอดไปในสังคมครับ

 

อายุ 14 คิดว่าควรไปตั้งใจเรียนก่อนดีกว่านะครับ สำคัญกว่า กลางวันเรียน กลางคืนถ้าทำก็ไม่ดีเป็นแน่แท้ เสาร์อาทิตย์ ก็ควรจะทบทวนตำหรับตำรา และใช่ชีวิตแบบวัยรุ่นธรรมดาไปก่อนดีกว่าครับ

การที่ตั้งใจเรียนหนังสือก็ถือว่าช่วยเหลือสังคมอีกทางนึงครับ

 

ผมเห็นด้วยคับ กับท่านปุ๊ คับ ตั้งใจเรียนนอนเยอะๆ ตื่นมาจะได้ไม่ง่วงนอนคับ

 

ตามนั้น... เรียนก่อนเถอะ

 

เรียนก่อนนะครับถ้าใกล้บ้านก็ไปกะพี่ขอไปเข้าอย่างคืนวันเสาร์ถ้าอยากสัมผัสว่ามันเป็นยังไง

 

แหม่ๆ อยากให้ท่านตั้นพาไปสัมผัสจัง ผมช๊อบชอบ ...

 

พี่ๆค่ะเร้วแถวๆดอนเมืองนี่มีหน่วยไหนบ้างหรือค่ะช่วยแนะนำทีค่ะ

 

ลองติดต่อพี่หนึ่งนะ คับอยู่แถวดอนเมือง นิสัยดีคับ

 

ท่านหนึ่งจ๊าดห้ายโหน่ยอยากสัมผัสกูภัยว่าเป็นไงพาเข้าเวรนะท่านมะช่าย....มีเคือง ท่านปุ๊อีกไม่นานนี้เราคงได้สัมผัสกันแน่ๆ

 

มีร่วมฯ / ตึ๊ง ตามผลัด และก็ กู้ภัย ร่มฟ้า สน.ดอนเมือง

 

บ๊าๆๆ พูดอะไรก็ไม่รู้อะตัวเองก้อ สยิววว~~~

 

เอาว่ะ ฟ้าผ่า RCT เขาแล้วตู

 

ท่านหนึ่งจ๊าดห้ายโหน่ยอยากสัมผัสกูภัยว่าเป็นไงพาเข้าเวรนะท่านมะช่าย....มีเคือง ท่านปุ๊อีกไม่นานนี้เราคงได้สัมผัสกันแน่ๆ

__________________________________________________________________
น้องของนู๋ค่ะที่นู๋บอกไปว่าอายุ 14 อ่าค่ะ

 

ใจเย็น...เด๊ยวถาม เพื่อนให้ แถวดอนเมืองนะ.....

 

ท่านตี่ออกตัว รับรองไม่พลาด เตรียมของเซ่นไหว้ไว้ได้เลย ...

 

เอามาแบ่งบ้างดิ 5555555 ขอธูป

 

ท่านตี่ออกตัว รับรองไม่พลาด เตรียมของเซ่นไหว้ไว้ได้เลย

คืออารัยหรอค่ะ งงอ่าค่ะ
คือน้องหนูเค้าอยากรุว่าถ้าเกิดได้ไปกับพวกพี่ๆต้องเตรียมอารัยไปมั่งหรอค่ะ คือว่าน้องของหนูเค้าจะว่างทุกวัน Monday ถึงวัน ThursDay อ่าค่ะ(ตอนเย็นยันค่ำหลังจาก 6 โมงไปเร้วอ่าค่ะ)พี่ๆช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยค่ะน้องหนูเค้าคะยั้นคะยอเหลือเกิน

 

คือเค้าแซวกันน่ะครับ แหม่เข้าใจอะไรยากจัง ...

อยากจะบอกว่าทำตรงนี้มันไม่สนุกไม่เท่นะครับ เพราะงานแบบนี้มันไม่ค่าตอบแทนให้ ถ้าคิดจะทำเอามันส์ผมแนะนำให้ไปตั้งใจเรียนหนังสือหรือหางานพาสทามหารายได้ทำดีกว่า แต่ถ้าน้องคุณคิดว่าอยากทำเพราะใจรักและชอบที่จะช่วยเหลือ ไม่หวังผลประโยชน์ตอบแทน ก็ลองโทรไปคุยกับพี่เค้าดูว่าสามารถทำได้แค่ไหน ยังไงก็ขอให้สมหวังแล้วกันครับ

 

ตามนั้น...ตามที่ ปุ๊ ว่ามา..........ถ้าคิดอยากเท่ เอามันส์ อย่าดีกว่าครับ คิดดีๆว่าคุณต้องการอะไรจากที่นี่
ถ้าอยากจริงๆตามข่าวที่นี่ให้ดีๆ จะมาบอกให้

 

ทำงานแบบนี่ ผมขอนะคับ อย่าหวังสิ่งตอบแทนใดๆๆ จากงานแบบนี้คับ เพราะสิ่งที่ได้คือผลบุญ
แต่ถ้าหวังสิ่งตอบแทนมันจะกลายเป็นบาป นะคับ

 

แต่เมื่อก่อนตอนทำผมหวังนะ ผมหวังว่ามันจะลดผลกรรมที่ผมทำกะใครๆไว้บ้าง ผมไม่อยากตกกระทะทองแดง ทุกว๊น ทุกวัน เอิ๊กๆๆ

ปล. ท่านตั้นกับท่านตันท่านตี่และเพื่อนๆ ทำต่อไปนะครับ อย่าเลิก เพราะ มันจะทำให้เราได้เจอกัน เหอๆๆ โดนเฉพาะท่านตั้น ต้องทำมากกว่าเพื่อนหรือป่าว เหอๆๆ

 

น้องของหนูก้อไม่ได้หวังอารัยมากหรอกค่ะขอแค่เค้าได้ทำงานตามที่ใจเขารักเขาก็พอใจเร้วค่ะ
เร้วพี่ๆคิดว่ายังไงหรอค่ะเร้วถ้าเกิดจาทามงานแบบนี้หนูจะต้องเตรียมอะรัยหั้ยน้องของหนูบ้างเหรอค่ะ

 

คือจะหนูทำด้วยอ่าค่ะ ได้หรือเปล่า ค่ะหนูอายุ 18 ย่าง 19 อาค่ะ

 

พี่ตูโดนอีกแล้วอ่ะ ผมไม่เลิกหรอกคับท่านปุ๊ มันเป็นงานอดิเรก ของผม แต่ที่บ้านชอบบอกว่ามันเป็นงานหลักเลย

 

พูดถึงจริงๆ ก็ไม่ต้องเตรียมอะไรมากมาย กางเกงวอมกะรองเท้าผ้าใบที่มีอยู่ก็ใช้ได้ อุปกรณ์อื่นรถพี่ๆเค้ามีอยู่แล้วๆ ที่เหลือก็ติดรถพี่ๆเค้าไปดูวิธีทำงานของเค้าไปก่อน ช่วยถือโน้นเก็บนี่ไม่พลางๆ แล้วเค้ามีอบรมปฐมพยาบาลกู้ชีพเมื่อไหร่ค่อยสมัครเข้าไปอบรมกับเค้า ...