เรื่องมีอยู่ว่า..ร้านรับซื้อรถเก่าเเห่งหนึ่งเรียกไปดูรถรุ่นเดียวกัน(KM10)มีใครสนใจซื้อกันบ้าง ผมเห็นแล้วก็บอกเข้าไปว่า รู่นนี้ สภาพนี้คงจะขายอยาก อยู่มาอีระยะหนึ่ง เขาก็เรียกผมไปเอาอะไหล่บางชิ้น ไปถึงภาพที่เห็นคือเจ้าตู้น้อยถูกตัดเป็นท่อนๆ..กำลังขนไปขายเศษเหล็ก ผมเห็นภาพนี้แล้วทำไม่รู้สึกแย่ และสงสารรถมันจริงๆ ชีวิตมันช่างน่าเศร้าหรือเราคิดไปเองกันหว่า อีกคำถามหนึ่งในใจ..หรือหนี้มันหมดยุคของเจ้าตู้น้อยรุ่นนี้แล้วหรือ? จากวันนั้นถึงวันนี้เมื่อมองเจ้าตู้(แพนด้าเขียวของผม)รู้สึกว่ามันมีอะไรที่มากกว่ารถยนต์/ยานพาหนะ ไม่รู้ว่าผมบ้าหรือว่ามันมีชีวิตกันแน่...????????
ของทุกอย่างถ้าเราคิดว่ามันมีชีวิตก็มีครับ เพราะทุกครั้งที่เราคิดว่ามันมีชีวิตนั้น มันเป็นความรู้สึกจากคำว่ารักครับน้า อิอิ
สำหรับคนที่เห็นคุนค่า ของมันเท่านั้น อ่ะ นายเอก ...แต่ถ้าคนไม่เห็นคุนค่า ต่อให้ขับรถใหม่ๆ มันก้อเท่านั้น
สงสัยพี่เอกไปอยู่เมกาสงสัยจะตรอมใจตายรถเตรียมทุบจอดไว้เพียบแต่พูดถึงkm10ผมเคยขับของเพื่อนครั้งนึง ข้างในเนี๊ยบข้างนอกแจ่มจอดร้านไหนใครก็มอง
ถูก...ผมว่าเอามาแต่ง(แนวอนุรักษ์)เดิมๆเนียนๆเก็บความสวยงาม สะอาดเอี่ยมๆ มันก็ดูน่ามองแล้วล่ะ ขนาดรถผมเปื่อยๆผุๆสีด้านๆ ขับไปไหนๆใครก็มองเหมื่อนกัน..(มองว่าอารายว่ะมันยังวิ่งได้เหรอว่ะ)
